Paus Franciscus wijdde 2015 aan ‘het Godgewijde leven’, zoals dan ook dit nummer van het Vlaams-Nederlandse tijdschrift TGL heet. Over de verschillende spirituele tradities en families in het katholiek geloof.

In de loop van de geschiedenis van het christendom zijn er telkens specifieke groepen ontstaan, steeds met een eigen kleur en geschiedenis en met een eigen oogmerk, oriëntatie en spiritualiteit. De oudste zijn de ordes die staan in de lijn van Benedictus en zijn regel en hebben een geschiedenis van al 1500 jaar. Andere ordes (en congregaties) ontstonden in de middeleeuwen en de moderne tijd, zoals de dominicanen, karmelieten, jezuïeten, de volgelingen van Don Bosco, etc. Religieuzen hebben door hun spiritualiteit en leefwijze altijd een bepaalde kleur en inspiratie aan het geloofsleven gegeven en stonden vaak dicht bij de gelovigen.

Op dit moment zijn veel mensen spiritueel op zoek. Tegelijkertijd vergrijzen de religieuzen en neemt hun aantal sterk af. De lekentakken van de verschillende ordes van religieuzen winnen echter aan belangstelling. Mensen zoeken een spiritueel thuis en werken met gelijkgezinden aan een herbronning van de spiritualiteit van de eigen religieuze familie en naar de betekenis ervan in de huidige samenleving.

Met bijdragen van Frans Maas; zr. Marie-Madeleine Maes; zr. Hildegard C. Koetsveld; br. Gerard Mathijsen osb; zr. Katharina Michiels; br. Bernardus Peeters ocso; Mariette Fleur OFS; Antoinette van Mossevelde; Sanny Bruijns o.carm.; Walter Ceijsens s.j.; Eric Haelvoet SDB; Kolet Janssen; Piet Hoogeveen; Kris Gelaude. Hoofdredactie: Leo Oosterveen o.p.

Klik hier voor meer informatie over het nummer.

Voor abonnementen zie: www.tgl.be.
Besteladres Nederland: ahmmetz1941@kpnmail.nl.
Besteladres België: abon@licap.be.

Kosten per los nummer: € 7,95 plus verzendkosten.

Profetisch zijn is kijken vanuit de periferie in plaats van het centrum, dat in onze wereld geld en macht is.

Dominicanen hebben als taak de verkondiging van het evangelie van Jezus Christus. Maar die verkondiging moet goed gefundeerd zijn door studie en contemplatie, en dient rekening te houden met de tekenen van de tijd. Daarnaast is verkondiging dialogaal: ze ontstaat door in gesprek te gaan.

Paus Franciscus stelt nadrukkelijk dat religieuzen Jezus volgen op profetische manier. Religieuzen hebben tot taak de wereld wakker te schudden. Dat betekent: een visie ontwikkelen en uitdragen wat het geloof vandaag de dag betekent, trouw aan de oorsprong: de liefde tot God.

Profetisch is het om de mens weer centraal te stellen en in het bijzonder de mensen aan de rand van de maatschappij. De mensen van wie hun stem niet of onvoldoende wordt gehoord.

*

Ontleend aan de overweging van provinciaal overste René Dinklo o.p. in Zwolle, op 24 en 25 januari 2015.

De toren van het sacramentsaltaar in de Dominicanenkerk in Zwolle is een kopie van de sacramentstoren van de St. Jakobskerk in Leuven. Lekendominicaan Kees Nypels keek er rond en doet, ietwat mistroostig, verslag in onze rubriek ‘Sporen’.

De toren van de Jacobskerk stamt uit de 16e eeuw, uit de laat-gotiek. We sliepen in een hotel in de buurt van de Predikherenstraat, vlakbij dus. Inderdaad stond aan het eind van de straat een klooster en daarna kwamen we in de Onze Lieve Vrouwestraat, waar de Onze Lieve Vrouwekerk staat. Een oud gotisch gebouw in verval, we mochten er niet in. Dit bleek de kerk van de predikheren, zo stond er op een bord.

We liepen door de Minderbroederstraat en de Kapucijnenvoer en kwamen zo bij de Sint Jacobskerk, een gebouw uit de dertiende eeuw. Ook deze kerk is erg vervallen, er stond een groot bord bij dat de kerk gerestaureerd gaat worden.

Aan de buitenkant was niets van de sacramentstoren te zien. De foto’s van het interieur laten ook niets los over wat op de prachtige toren lijkt, die in onze kerk bij het sacramentsaltaar staat. Natuurlijk was ik teleurgesteld; bij mijn rondleidingen in Zwolle (elke eerste zaterdag van de maand!) vertel ik altijd over de herkomst van deze toren. Nu moest ik constateren dat onze toren waarschijnlijk de enige overgeblevene is.

Kees Nypels

Leuven is hevig gebombardeerd in het begin van de Eerste Wereldoorlog, zoals Rotterdam aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Toch staan er nog wat oude kerken en een prachtig stadhuis met de laat-gotische bouwstijl waar we naar op zoek waren.

*

Zie verder onze rubriek sporen en ook de dominicaanse kaart van Nederland!

Vandaag is de feestdag van Sint Thomas van Aquino o.p. (1225-1274). Ordegenoot Leo de Jong vergelijkt diens kolossale intellectuele project met de gotische bouwstijl. Maar dan wel met een bewust aangebracht gat in een dragende muur: die van het niet-weten, waar Thomas’ opvolger Eckhart mee verder ging.

Santa Maria Sopra Minerva (klik om te vergroten)

De meeste oude dominicanenkerken zijn in de bouwstijl van de Gotiek. Ik noem bijvoorbeeld Zutphen, Zwolle, Den Haag, Maastricht, Rotterdam. Zelfs de enige echt gotische kerk in Rome – de Santa Maria sopra Minerva – is een dominicanenkerk. Dat is niet zo verwonderlijk. Maar dan moeten wij eerst in het reine komen met de naam ‘Gotiek’, want dat was een scheldwoord! De culturen van de Renaissance en de Barok noemden de middeleeuwse bouwstijl barbaars: ‘gotisch’, naar het ruwe en onbeschaafde volk, dat de hoog geachte Romeinse beschaving vernietigd had!

De middeleeuwse bouwers noemden hun methode echter: ‘De nieuwe bouwstijl’. In tegenstelling tot de abdijen op het platteland was het een typische stadsbouwstijl. Gedurfd, hoog reikend, op de tenen staand, open en transparant, met grote en grootse ramen, die veel licht doorlieten. Zoals de sfeer in de steden was, waarvan men in die tijd zei: ‘Stadslucht maakt vrij’.

Stadskloosterlingen met een vernieuwde en gedurfde stijl van kloosterling-zijn hadden dus een natuurlijke spirituele band met de gotiek. En dat blijkt in de vele oude kloosterkerken van de dominicanen.

Sint Thomas van Aquino o.p.: gotisch theoloog

Ook Thomas van Aquino was een kind van de gotiek. Zoals de gotiek zijn aanzet vond in het Moorse Cordoba – zie de bogen, die in de beroemde Mesquita voeren naar de heilige nis – zo was Thomas in zijn filosofie en theologie geraakt door de Moorse vertalingen – ook uit Cordoba – van de werken van Aristoteles. Hij ging de theologie herbouwen in een ‘nieuwe bouwstijl’: tot de intellectuele kathedraal van de Summa Theologica. Gotisch in zijn schijnbaar simpele opbouw en constructie, in de transparantie van de redeneringen, in de samenhang en evenwichtigheid. Met de klaarheid van het licht, dat door gotische ramen valt. Een serie boeken, vele thema’s, maar tot een grootse eenheid gesmeed, zoals alle bogen samen één kathedraal vormen.

Op de façade van de kapel van de Sorbonne staat Thomas links, Petrus Lombardus (1100-1160), in het midden twee musen bij het wapen van kardinaal Richelieu (1585-1642) (klik om te vergroten).

Niet voor niets werd deze Thomas van Aquino tot twee maal toe uitgenodigd om als gastdocent op te treden in de meest geavanceerde universiteit van het toenmalige christendom: de Sorbonne van Parijs. Om het met een beeld te zeggen: hij werkte in de schaduw van de gotische kerken en kathedralen van Parijs.

De doorbraak

Op het einde van zijn vrij korte leven overkwam Thomas een geweldige ervaring. Wat hij precies gezien of ingezien heeft, weet ik niet. Wel is de uitspraak van hem bekend geworden: ‘Verbrandt alles maar wat ik geschreven heb. Het is als stro’. Blijkbaar heeft hij de lichtende intellectuele ruimte van zijn kathedraal verlaten – en kijkt er zelfs een beetje afwijzend naar terug. Wat gebeurt hier?

Misschien is er een eerste antwoord op die vraag te vinden bij de ervaringen van een van zijn opvolgers op de universiteit van de Sorbonne, een Dominicaan, die ook tot twee maal toe uitgenodigd werd om gastdocent te zijn op die befaamde universiteit: Meister Eckhart o.p. (1260-1328), in zijn tijd even bekend als zijn voorganger Thomas van Aquino.

Ook hij wilde op het hoogtepunt van zijn wetenschappelijke carrière een Summa schrijven: een intellectuele kathedraal bouwen. Het Opus tripartitum. Wonderlijk genoeg kwam hij nooit verder dan een opzet, een inleiding en een eerste aanzet van sommige theologische thema’s.

Hij stopte met bouwen en ging dat volgende terrein verkennen: ‘Waar blijven wij, als wij alle intellectuele constructies, begrippen en woorden achter ons laten? Waar blijven wij, als wij de kathedraal verlaten?’ Ik zou zeggen: daar waar Thomas van Aquino de deur opende, maar stopte, ging Eckhart verder. Niet meer in het grootse gebouw van een Summa; niet meer in de taal van de wetenschap – het Latijn –; niet meer op universitair niveau. Maar in de nog gebrekkige volkstaal, in preken en voor niet bestudeerde belangstellenden in zusterskloosters en in de kloosterkerk van Keulen.

Eigenlijk had Thomas van Aquino de aanzet tot deze doorbraak al gegeven, toen hij in zijn Summa al direct in het begin na de zogenaamde Godsbewijzen schreef: Quia de Deo scire non possumus quid sit, sed quid non sit, non possumus considerare de Deo quomodo sit, sed potius quomodo non sit. (Prima pars. Quaestio 3. Introductio.) (‘Omdat wij van God niet kunnen weten, wat Hij is, maar wat Hij niet is, kunnen we niet van God beschouwen op welke manier Hij is, maar beter: hoe Hij niet is’).

De triomferende Thomas, geflankeerd door Aristoteles en Plato. Door Benozzo Gozzoli (1470-1475) (Louvre).

Ook Thomas zelf construeerde dus een kolossaal gat in een van de dragende muren van zijn zo majestueus lijkende kathedraal.

Straf of rehabilitatie?

Maar wie zo de grootse onzekerheid van het niet-weten inbouwt, kan ervan verzekerd zijn, dat verontrusten zullen komen met veroordelingen. Thomas werd tot twee maal toe veroordeeld door de bisschop van Parijs, voordat hij tot kerkleraar werd uitgeroepen. En Eckhart werd op het ogenblik van zijn sterven achterhaald door de veroordelingen vanuit het pauselijk hof in Avignon.

De tijden waren toen echter harder geworden, de majestueuze openheid van de beginnende Gotiek was voorbij. Dus voor Eckhart geen rehabilitatie. Maar misschien zitten zij nu wel samen op een bankje in de ‘tuin-voorbij-al-onze-constructies’, en zijn zij het glimlachend eens: voorbij alle woorden.

Leo Raph. A. De Jong o.p.

*

Zie ook onze heiligenkalender

Op donderdagmiddag 12 februari vindt in de Dominicuskerk in Nijmegen een studiemiddag plaats over charisma en gedachtegoed van paus Franciscus. Met medewerking van theoloog en lekendominicaan Thijs Caspers.

Met zijn menslievende optreden maakt Paus Franciscus wereldwijd diepe indruk. Zijn eenvoud en zorg om armen en vluchtelingen lijken een directe vertaling van de boodschap van het evangelie. Daarbij is hij niet bang om de strijd aan te binden met Vaticaan-bestuurders die de evangelische boodschap lijken te zijn vergeten.

In deze bijeenkomst bespreken we twee achtergronden van het Pauselijk optreden. We gaan in op zijn persoonlijke stijl en zijn charisma. Wat maakt hem in de ogen van veel mensen zo uniek, vergeleken met zijn voorgangers? Daarnaast gaan we in op het sociale gedachtegoed van de katholieke kerk. In een aantal documenten hebben vorige Pausen aangegeven hoe de christelijke inspiratie in de moderne samenleving vorm te geven. Vanwege de relatieve onbekendheid ervan is het wel ‘de kerk haar best bewaarde geheim’ genoemd.

Persoonlijke uitstraling en een gedachtegoed zijn heel verschillend van aard. Vullen ze elkaar aan? Of staan ze met elkaar in spanning? We zoeken het antwoord op die vragen met twee sprekers: Thijs Caspers (onderzoeker Tilburg University) schreef een toegankelijke inleiding over het sociale denken van de kerk (Proeven van goed samenleven)  Michael Stoelinga is lid van de pastoraatsgroep van de Stefanusparochie.

Organisatie: Effata-gemeenschap van de Stefanusparochie Nijmegen

Datum: Donderdag 12 februari van 15.00-17.00 uur

Plaats: dagkapel Dominicuskerk, Ingang Groenewoudseweg

Op 6 februari en 5 juni zijn de maandelijkse vespervieringen van dominicanen (v/m) in de Rijnmond tevens ‘Dominicaanse Ontmoetingen’, met een maaltijd, gesprek, ontmoeting en een marktplaats.

Theo Ruiter (lekendominicaan) zal vertellen over plannen voor het komende achtste eeuwfeest (2016).

Dominicanen hebben als levensopdracht om te beschouwen en om door te geven wat ze hebben overwogen. De Dominicaanse Ontmoetingen draaien om deze spirituele opdracht: biddend, zingend, zwijgend, pratend en ontmoetend.

Drie keer per jaar is er bij de vespervieringen (elke eerste vrijdag van de maand) in de Steigerkerk in Rotterdam ook een Dominicaanse Ontmoeting. De komende ontmoetingen zijn op vrijdag 6 februari en 5 juni 2015.

Programma 6 februari 2015

17.00 uur
Inloop met koffie en thee.

17.15 uur
Gerda Hendriks gaat kort in op het belang van de Dominicaanse Ontmoetingen binnen de structuur van de orde der Dominicanen

17.20 uur
Thema: Theo Ruiter vertelt over de Werkgroep Dominicanen Randstad. Wat willen ze vormgeven? Ook brengt hij naar voren hoever het staat met het uitdiepen van de drie voorbeeldfiguren, die naar voren worden gebracht bij de viering van 800 jaar Dominicanen. Tegen welk dilemma loopt de Werkgroep aan?

18.00 uur
Podium voor Vraag & Aanbod.

18.15 uur
In gesprek met tafelgenoten tijdens de maaltijd (ook vegetarisch).

19.30 uur
Vespers

20.30 uur
Koffie en thee

Kosten
5 Euro bij binnenkomst.

Waar
Dagkerk en kloostergangen van de Citykerk Het Steiger, ingang 1^e Nieuwstraathof 2, 3011 GN Rotterdam.

Aanmelden is nodig vanwege de voorbereiding van de maaltijd
Voor de ontmoeting van 6 februari aanmelden vóór 1 februari: e-mail: dominicaanseontmoetingen@gmail.com; telefoon: 010-4182985
Voorbereiders: José van der Torre, Hendrik Vis en Gerda Hendriks

Het valt niet mee om ons kinderlijke idee van God los te laten. Maakt Gods almacht van hem niet de grootste pestkop die er is?

In dat kinderlijke idee staat God aan de top van het universum en moeten wij zijn macht aanbidden. En Jezus drijft boze geesten uit omdat hij sterker is: hij wint.

Het is gemakkelijk te zien dat die manier van kijken heel problematisch is. Waarom moeten we iemand aanbidden, alleen omdat hij meer macht heeft? Is het niet een erg mannelijke visie om macht te aanbidden? Maakt Gods almacht van hem niet de grootste pestkop die er is?

Misschien komen we dichterbij een beter begrip van het woord ‘macht’ als we kijken hoe we praten over grote schoonheid: ‘Beethovens Vijfde is een machtig werk'; ‘Dit beeld van David straalt grote kracht uit’. Het gaat hier om macht en kracht die ons diep beweegt. Ze raken iets in ons en doen ons reiken naar een breder en rijker leven.

Gods macht is het meest zichtbaar in hoe hij ons tot leven wekt.

Peter Hunter o.p.

Jezus komt ook om te vernietigen. Geen mensen of levens, zelfs geen boze geesten op zich. Maar wel dat wat ons verhindert werkelijk te leven, ook wat ons dierbaar is en wat we in plaats van God hebben gezet.

Zinnen uit de preek van de Engelse dominicaan Peter Hunter op de preeksite torch.op.org

Dit voorjaar opent spiritueel centrum De Kloostertuin een plaats voor stilte en bezinning voor jonge mensen tot veertig jaar, in een pand aan de Hoogstraat 27a in het centrum van Rotterdam. Bijzonder detail: het pand staat op de plek waar in de 15e eeuw de tuin van het oude dominicanenklooster was.

Hans Bouman

Dat meldt voorzitter en lekendominicaan Hans Bouman. De Hoogstraat ligt op korte afstand van de Hang, waar Citykerk het Steiger en het dominicaanse convent zijn gevestigd. De Kloostertuin wil met de nieuwe locatie een plek voor stilte en bezinning creëren voor jongeren tot 40 jaar.

‘Veel mensen uit deze generatie hebben het altijd druk’, schrijft Hans Bouman. ‘Vaak hebben ze weinig tijd voor zichzelf en voelen ze zich schuldig als ze niets doen. Ze moeten heel veel van zichzelf. Wij bieden een plek in de stad waar je even tot rust kan komen, stilte kan ervaren, je kan bezighouden met andere dingen dan de dagelijkse gang van zaken en waar je even niets hoeft. Een plek waar je je bezig kan houden met verdieping en daarover in contact kan zijn met anderen. We doen dit in de dominicaanse traditie van het zoeken naar waarheid en het kijken én aansluiten bij de tekenen van deze tijd.’

De Hoogstraat heeft veel bijzondere winkels en bedrijven, zoals een yogacentrum, een bijzonder cafeetje en een eigenzinnig communicatiebureau. De winkeliersvereniging is enthousiast over de plannen van de Kloostertuin. De inzet is om het pand in de loop van april te openen en de plek te presenteren. Het werk is in handen van Leonie van Staveren en Anne Stael.

Klik hier voor meer informatie en het programma van De Kloostertuin

Klik hier voor een kleine geschiedenis van de dominicanen in Rotterdam, waarin ook de Hoogstraat wordt genoemd.

Het nieuwe pand ligt op loopafstand van het Steiger

De crowdfunding van de trainingsweken voor jongeren in het Dominicanenklooster heeft nog een laatste duwtje nodig. Tot nu toe gaven 31 donateurs samen €4000. Om het project door te kunnen laten gaan moet het klooster 80% van de doelstelling van € 6000 halen: nog € 800 te gaan dus.

Sinds een aantal jaren organiseert het Dominicanenklooster Huissen trainingsweken voor jongeren van 16 tot 22 jaar, over zelfvertrouwen, grenzen, talenten en communicatie. De jongeren betalen een kleine bijdrage, de rest wordt betaald uit fondsen en… crowdfunding.

De training is een intensief en afwisselend traject op maat. Het biedt jongeren gereedschappen en oefeningen, waarmee ze duidelijker kunnen krijgen wie ze zijn en wat ze willen. Hierdoor wordt hun zelfvertrouwen vergroot, leren ze duidelijker en effectiever communiceren en leren ze op een constructieve manier om te gaan met positieve en negatieve gebeurtenissen in hun leven.

Tijdens de ‘terugkom-avonden’, met en zonder ouders, blijkt telkens hoe waardevol deze trainingsweken zijn voor de deelnemers.

Enkele quotes van deelnemers:

‘Leerzaam, sensationeel, geweldig!’
‘Zo waardevol dat er geen woorden voor zijn. Een manier om het leven en mezelf te omarmen en gelukkig te zijn.’
‘Prachtig, een echt geschenk en een prachtige locatie!’
‘Super waardevol en leerzaam. Ik kan het nog niet helemaal omschrijven en verwoorden, maar ik ga als een mooier persoon hier weg. Daar ga ik mee aan de slag.’
‘Fantastisch. Bijzonder om zo onderdeel van een groep te voelen en en zorgeloos mezelf te kunnen zijn.’

In 2015 willen we deze weken ook graag weer organiseren.

De totale kosten van het project zijn per trainingstraject ongeveer € 15.000. De jongeren betalen zelf een (symbolische) bijdrage. Voor 2015 verwacht men ongeveer €9000 binnen te krijgen van diverse fondsen. Via crowdfunding wil het klooster de ontbrekende € 6000 binnenhalen.

Doet u mee? Er zijn leuke beloningen beschikbaar voor de donateurs.

Klik op www.geloofinjeproject.nl

Moord namens God, dat is zo ongeveer de satan zelf, vindt Leo de Jong o.p.: je creëert duisternis in plaats van licht. ‘Toch zie ik Jezus niet lopen met een bordje Je suis Charlie’. Een meditatie over Gods kwetsbaarheid.

Zeg nooit, dat je namens God – of Allah – spreekt of handelt, als je afschuwelijke dingen zegt of doet. Want moord-namens-God is zo ongeveer de satan zelf. Satan betekent oorspronkelijk: de Tegenstander: je zet de schepping op zijn kop en creëert duisternis, in plaats van licht. Ook al roep je nog zo hard: Allah hu akbar, of God wil het, zoals wij christenen deden, toen wij nog niet zo erg lang geleden moslims, joden, ketters, heksen en homo’s te lijf gingen.

Toch zie ik Jezus van Nazareth nog niet in grote demonstraties meelopen met het bordje: Je suis Charlie. Want de geest, die namens de vrijheid van meningsuiting anderen op de ziel meent te mogen trappen, is ook niet bepaald goddelijk! Mag je zeggen, dat dit een onreine geest is, die stiekem met het grote goed van de vrije meningsuiting is binnengeslopen?

Franse moslims na de aanslag in Parijs.

Ook ik ben vaak als de toenmalige Farizeeën en sluit mij liever aan bij de mening, die de meesten aanhangen. Als je dat niet doet, krijg je alleen maar gedoe! Wat is het moeilijk om in Gods geest te zijn! En te durven beweren, dat je zevenmaal zevenmaal moet vergeven. Beide groepen vallen dan over je heen.

Het is niet verwonderlijk, dat Jezus van Nazareth al na drie jaar preken dood moest. Want wat koop je nou voor een God, die geen partij kiest, maar zegt: ‘Bemin je vijanden. Doe goed, aan wie jou krenken’? Laten we liever een God maken naar ons eigen beeld en gelijkenis. Die ons groot gelijk geeft, als wij agressief voor Zijn eer – en ons eigen gelijk! – opkomen.

Leo Raph. A. de Jong o.p.

Vreemde, lieve God; weerloos en zelveloos, kwetsbaar en uitgelachen, maar toch sterker dan de dood, belijden wij. Steeds opnieuw zal die liefde opstaan en verrijzen, hoe sterk de tegenstand ook is.

Vreemde, lieve God: te mooi om niet waar te zijn, zo kwetsbaar in ons dagelijks bestaan, zoals liefde, vriendschap, menselijkheid en vergeving zijn.

*

Ontleend aan de preek van Leo de Jong o.p. op 1 februari 2015 in Het Steiger in Rotterdam.

Rinus van Es wilde geen priester worden: ‘Ik vond timmerman genoeg’. Hij leidde een avontuurlijk bestaan, op de Grote Vaart, als missionaris in Zuid-Amerika, hij trouwde en werd vader. Toch bleef hij verbonden met de Orde. Een gesprek in de serie ontmoetingen, door Ben Vocking en Wil Vermeulen.

Rinus, jij bent dominicaan geworden. Waarom?

‘Nou, dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Er waren dominicanen in de parochie van Schiedam, waar ik woonde, onder wie Ben Mulder. Ik denk, dat hij me warm wist te maken voor de missie. Mijn moeder was daar blij mee. Ik ben een keer gaan kijken in Nijmegen. Ik vond het mooi om al die mannen in habijt te zien.’

Je bent op het Albertinum terechtgekomen. Wat deed je daar?

‘Ik ben gelijk in de werkplaats gekomen. Ik wilde geen priester worden. Ik vond timmerman mooi genoeg. In Schiedam heb ik de ambachtsschool gedaan en bij de scheepswerf van de RDM de vervolgopleiding gehad tot scheepstimmerman. Mijn vader was dat ook. Ik had eigenlijk kok willen worden, maar mijn vader raadde me dat af: als je als kok gaat varen, zie je niks van de wereld, want als het schip ergens aan wal ligt, moet de kok op het schip blijven om te koken.
Op het Albertinum moest ik timmeren en stoken. Er waren vier ketels met kolen, die moesten branden voor de warmte en om te koken. Ik was dus elke dag aan het kolen scheppen, soms tot ’s avonds laat en ook ’s morgens vroeg. Alles gebeurde met de hand.’

Op een gegeven moment ben je naar Zwolle gegaan?

‘Je wist van tevoren: als je het leven niet zo nauw nam en een beetje wild was, dan duurde het nooit zo lang in Nijmegen, want dat was je geen voorbeeld voor de nieuwen. Dus ik ging naar Zwolle naar de timmerwerkplaats. Daar was niks: geen hamer, geen zaag, geen spijker. Kort daarna waren er grote werkzaamheden, dat deed aannemer Bolmers. Een goede vakman, ik was zijn hulp en hem veel van hem geleerd. Hij maakte trouwens ook doodskisten, daar hielp ik hem ook bij. Later heb ik dat in Perú en Ecuador goed kunnen gebruiken. In alle kisten die ik gemaakt heb, ben ik altijd zelf even gaan liggen: eerst de deksel erop, en dan passen. Je kunt toch niet zeggen: dit is een goede kist, als je die niet geprobeerd hebt.’

‘Na nog een periode in Nijmegen als schilder begonnen mijn werkzaamheden te vervelen en de broederstatus bleef hetzelfde. Ik ben toen het klooster uitgegaan en gaan varen, want dat trok me al jaren. Ik ben blij dat ik ontdekte wat dát leven is. Ik heb veel reisjes meegemaakt, maar ook dat was niet wat ik zocht. Ik wilde het niet heel mijn leven blijven doen. Na een jaar kwam ik terug naar het klooster en moest opnieuw noviciaat maken.’

Rinus en zijn jonge gezin

‘Maar opnieuw werd ik onrustig. Ik heb Van Waesberge (provinciaal overste) gevraagd, of ik naar de missie kon in Afrika. Maar er was geen timmerman nodig daar. Toen vroeg ik of ik naar Frans van der Maas mocht, in Tocache Perú. Dat mocht, maar ze namen geen financiële verantwoordelijkheid voor mij. Wel kreeg ik een goede en rijk gevulde gereedschapskist mee, en nog wat handgeld. Dat laatste raakte ik in Lima kwijt aan de taxichauffeur, die zei: dat geld wat je in je hand hebt is precies genoeg. Later hoorde ik dat dat een maandsalaris was. De man zal nog vaak aan mij gedacht hebben. Het was mijn eerste goede daad in Perú!’

‘Ik kon het goed vinden met Frans, we waren broeders door dik en dun. En we vonden onszelf zo goed, dat we in de hemel naast elkaar zouden komen zitten… We woonden in een pastorie, maar  waren zeer arm. Het eerste jaar mochten we warm eten bij een winkelier en zijn vrouw, die zelf ook arm waren. Zij wisten wat delen was. Ik ben dat nooit vergeten.’

‘In 1972 ben ik getrouwd met Hermelinda, maar ik mocht blijven werken in ons project. De medebroeders bleven me er bij betrekken.’

Toch ben je uit Tocache weg gegaan?

‘Ja, de situatie was onhoudbaar vanwege de drugs. We hadden drie kinderen, ik vreesde dat een van hen verslaafd zou worden en de ander een drugshandelaar. Ik heb nog vijf jaar gewerkt in een project in de Valle Sagrado (Heilige/ vruchtbare vallei). Een succes was het niet. De boeren konden niet met de coöperatievorm omgaan en de terugkerende grootgrondbezitters grepen hun kans. Mijn “mede”werkers hielden al te veel van de drank. Daarna werkte ik vijf jaar aan een project voor vastgelopen jongeren tussen 12 en 18 jaar, onder leiding van Colombianen, in Ecuador.’

Met zijn vrouw Hermelinda

‘In 1987 is ons tweede kind, Armando, gestorven bij een auto-ongeluk. Hij was elf jaar. Het was heel triest. Je vergeet dat nooit.’

Uiteindelijk zijn jullie naar Nederland gekomen.

‘Dankzij Jan Boks kon ik werk krijgen bij de aannemer die veel voor de dominicanen deed. Mijn eerste klus was het Albertinum…’

Je bent niet losgekomen van de Orde.

‘Nee, ik heb er altijd bij gehoord, met bijna iedereen kon ik het goed vinden. Op de een of ander kan ik soms schelden. Maar dat hoort er ook bij. Het is jammer, dat de Kronenburgersingel gesloten is. Als ik daar kwam ontmoette ik een groepje. Ik heb lang voor en met hen boodschappen gedaan.’

‘Maar nu kan ik niet veel meer. Ik zit met mijn longen. Ik mag dus wel een beetje kankeren. Ik heb te veel gerookt, maar de grote boosdoener is een tropische schimmel. Dat is een geschenk en een beproeving. Maar er zit meer in mij dan de adem. Ik heb een ziel, en die spuug ik niet zomaar uit.’

*

Dit is een ingekorte en bewerkte versie van het interview dat Ben Vocking en Wil Vermeulen maakten voor het papieren Bulletin van de provincie.

Eerder verschenen in deze serie gesprekken met:
Joop Schaeffer
Harry Penninx
Jan Wenting
Gijs Goes
Herman Scholten
Kees Brakkee
Jacques van der Lee
Jan Boks
Gerard Oostvogel
Bert Robben

Misschien wil Jezus ons erop wijzen dat theologische etiketteringen ‘des duivels’ zijn!

In dit verhaal over de uitdrijving van een demon (Marcus 1,21-28) spreekt één iemand een belijdenis uit: de bezetene, of liever de demon die spreekt via de bezetene! Ook al wil die demon niets met Jezus te maken hebben, toch zegt hij tegen Jezus: ‘U bent de heilige Gods!’ Direct gebiedt Jezus hem zijn mond te houden: ‘Zwijg’.

Waarom toch?

Marcus is een heel voorzichtige theoloog. Hij benadrukt dat de betekenis van Jezus’ bevrijdend handelen en van Gods openbaring daarin, pas ten volle tot ons zullen doordringen bij de opstanding, met Pasen, zoals Jezus tegen zijn leerlingen zegt in Mc 9,9. Tot die tijd zullen we telkens een facet daarvan zien, zoals hier, als Jezus de man van de demon verlost.

Voortijdige belijdenissen leggen het ondenkbare, het mysterie van Gods verlossende nabijheid maar vast, fixeren het en geven het een etiket. Jezus’ optreden is concreet en roept op tot navolging. Maar tegelijkertijd is zijn optreden in het evangelie van Marcus een behoedzame catechese, een terughoudende mystagogie. Stukje bij beetje wil Jezus ons in zijn bevrijdend handelen een glimp laten zien van de bevrijdende God – niet te veel ineens.

Misschien wil Jezus ons, in Marcus’ verhaal, er wel op wijzen dat theologische etiketteringen ‘des duivels’ zijn! God openbaart zich telkens, soms even, in handelingen die niet in één woord te vangen zijn. Eerst komt de daad, dan het woord, of beter: het woord begint metterdaad. Met daden die ons op weg zetten naar het goede en gelukkige mens-zijn en ons zo op het spoor van God brengen. Daden die ons bevrijden van onze kluisters die ons gevangen zetten en isoleren. Daden die geloofwaardiger zijn dan welke sociale of politieke blauwdruk ook.

Daden die de mens echt doen leven waardoor hij, in de woorden van de kerkvader Ireneus, de glorie van God wordt.

*

Deel uit de preek van Leo Oosterveen o.p. in de Stevenskerk in Nijmegen op 1 februari 2015. De preek wordt in z’n geheel hier geplaatst.

Onlangs vond in de communiteit van Zwolle een bierproeverij plaats. Lekendominicaan en bierkenner Kees Nypels had bij een kleine Groningse brouwer twee bieren ontdekt: een witte en een donkere Weizen. ‘Ze passen goed in ons komende jubileumjaar’, meldt Kees.

De twee bieren worden sinds 2000 gemaakt, sinds 2008 onder de naam ‘Dominikaner’. Kees Nypels organiseerde de proeverij voor de Zwolse dominicaanse familie, samen met de uitbater van slijterij Mitra, in de straat van het Zwolse klooster gelegen. Daardoor werd het – zoals dat hoort bij een Orde die op studie gericht is – behalve een smaakvol ook een leerzaam avondje, meldt Kees Brakkee o.p., want de beide heren wisten veel te vertellen over het productieproces van bier en de rol van hop daarin.

De Dominikaner bieren horen bij de Weissebieren, zoals we die kennen uit het Duitse Beieren. ‘Er zijn twee varianten: een blonde hefe Weisse en een donkere variant’, schrijft Kees. ‘De blonde smaakt fris, licht zuur met een ondertoon van jong fruit. Een prettig vriendelijk bier met een alcoholpercentage van vijf procent. Zelfs mensen die niet zo van pils houden zullen dit bier als heel smaakvol beschouwen.’

‘De Weisse Dunkel heeft een ondertoon van hazelnoot, heeft iets zuur en iets zoet in de smaak. Volkomen harmonisch, met een alcoholpercentage van 5,3 procent. Beide bieren passen heel goed in ons jubileumjaar en zullen de feestvreugde alleen verhogen, als ze tenminste met mate gedronken worden’, aldus Kees.

De bieren worden gemaakt door de kleine Groningse brouwer Grunn en verkocht in flesjes van 30 en  50 cl. Wie de zorgvuldig gekapte dominicaan op de etiketten is, is nog niet opgehelderd.

Zie ook: Grunn

Onreine geesten zijn bang wanneer ze zich herkend voelen. Ze beginnen te roepen en te schreeuwen.

Er zijn vandaag, zoals in Jezus’ dagen, mensen die het voor het zeggen hebben. Ze hebben een mandaat gekregen, een opdracht of een functie en ontlenen daar gezag aan. Dat geldt voor de burgemeester, de bisschop, de hoogleraar, de rechter. Mensen die het goede samenleven moeten ordenen en bewaken. We hebben dat nodig. We kunnen dat niet missen.

Maar het gevaar bestaat dat gezag zichzelf gaat verabsoluteren. Dat het de voeling met het concrete leven verliest. Dat is zeker niet steeds uit kwade trouw. Integendeel. Sommigen menen dat ze zodoende een goede zaak dienen. Het heet dat de traditie dient behouden te blijven. Dan dreigt het gezag de baas te worden. Desnoods ten koste van het leven.

Het leven echter is een immer vliedende stroom. Alles verandert voortdurend. Niets blijft hetzelfde. In die stroom staan we. Alleen wie voeling houdt met die stroom kan een levengevend woord spreken.

Misschien heeft zo iemand wel iets te zeggen. Daar zien we vandaag naar uit. Naar mensen die iets te zeggen hebben, omdat ze vanuit ervaring spreken. We hebben het toch meegemaakt, dat mensen massaal afhaakten van het kerkelijk spreken, omdat er geen verbinding met het concrete leven meer was?

Onreine geesten zijn bang wanneer ze zich herkend voelen. Ze beginnen te roepen en te schreeuwen. Ze voelen zich in het nauw gedreven. Ze gaan het gesprek niet aan. Ze kunnen niet luisteren naar een andere stem. Ze verdragen geen afwijkende mening. Een nieuwe leer met gezag wil de kwaliteit van het goede leven bevorderen. Daarom staat ze open voor gesprek.

Ignace D’hert o.p., ontleend aan de wekelijkse preeksuggesties van de Vlaamse dominicanen: www.preekvandeweek.be

Het boek is al enige tijd uitverkocht, maar dankzij de constant binnendruppelende verzoeken overweegt de Deventer Universitaire Pers een heruitgave van ‘Ziel op de fiets. Wijsgerig reisboek van een kritische dominicaan’ van Gerard Oostvogel o.p. Als er genoeg voorintekeningen komen, gaat de heruitgave door.

Gerard Oostvogel was studentenpastor, vice-voorzitter van de Acht Mei Beweging en een van de voorgangers bij het oecumenisch huwelijk van Prins Maurits en Prinses Marilène. In 2008 verscheen zijn Ziel op de fiets, een sierlijke uitgave in de ‘Geert Grote Reeks voor Kritische Spiritualiteit’ van de Deventer Universitaire Pers. ‘Een prachtig lees-, kijk-, denk- en vooral kritisch geloofsboek’, schreef de Biltsche Courant destijds.

Oostvogel verzamelt al jaren aantekeningen, reisverslagen, eigengemaakte foto’s en andere spiritueel getinte afbeeldingen. Het boek, ruim 300 pagina’s dik met 75 foto’s, biedt voor het eerst een kijkje in die persoonlijke geloofswereld, bijeengebracht en geredigeerd door oud-Elsevier-journalist Ronald Meijer, en uitgegeven in het jaar dat Oostvogel zijn tachtigste verjaardag vierde.

Klik hier om kennis te maken met het boek.

Klik hier om meer te lezen over boek en auteur.

Wilt u het boek hebben? Of kent u iemand die er belangstelling voor heeft? De prijs bij voorintekening is € 24,-. Als de heruitgave doorgaat, bij voldoende belangstelling, wordt de prijs plm. € 28,-

Gerard Oostvogel o.p.

De intekeningsmail kan gestuurd worden naar info@universitairepers.nl. Inschrijving sluit 1 mei 2015.

Klik hier voor een recent interview met Gerard Oostvogel o.p.

De jonge Nederlandse dominicaan Richard Steenvoorde ontving op 3 februari in Oxford de ‘aanstelling tot acoliet’. Vroeger was dat een van de kleine wijdingen, nu geldt het als een van de zichtbare momenten op weg naar diaken- en/of priesterschap.

Richard (links) en zijn Poolse medebroeder.

Richard Steenvoorde, die afgelopen najaar zijn tijdelijke geloften deed als dominicaan en in Oxford studeert, schrijft dat in zijn ‘berichten van de overkant’, open brieven aan zijn familie, vrienden en bekenden. Richard ontving de aanstelling samen met een Poolse medebroeder.

Een acoliet assisteert de diaken of priester tijdens de Eucharistieviering. De fase daarvoor is die van lector, een aanstelling die Richard kreeg van mgr. Van den Hende, toen hij nog studeerde aan priesteropleiding Bovendonk. Die aanstelling gaf hem de opdracht zich in de Bijbel te verdiepen en te verkondigen: ‘mensen helpen ontdekken waar hun eigen verhaal aan dat van Jezus raakt’, schrijft hij.

Richard (geknield) bij de Engelse provinciaal overste John Farrell

De aanstelling tot acoliet betekent ‘een blijvende verantwoordelijkheid in de viering van de Eucharistie. De twee aanstellingen weerspiegelen de twee belangrijkste delen van de mis: het horen van het Woord (“een mens leeft niet van Brood alleen”) en het vieren van de Eucharistie (“geef ons heden ons dagelijks Brood”). In onze gemeenschap is dit de kern van waaruit wij leven’, aldus Richard.

De Engelse provinciaal overste John Farrell preekte bij de viering en benadrukte dat, ‘hoe mooi en indrukwekkend de liturgie dan mag zijn, en hoe verstillend en rustgevend ons gebed, ze nooit los staan van de concrete nood in de wereld. “Wie zich voedt met het Brood van Christus, kan niet onverschillig blijven tegenover hen die het dagelijks brood moeten missen”, schreef een wijs man. Ik sluit me daar graag bij aan’, aldus Richard Steenvoorde.

Gebed is een bad nemen in Gods genegenheid en daarin worden omgevormd.

Van alle kanten komen nu mensen behept met kwalen naar hem toe. Maar op het moment dat hij de mensen in zijn ban heeft – ‘Iedereen zoekt u’ – breekt Jezus uit de bewoonde wereld, het duister van de nacht in, om te bidden. Het lijkt wel een vlucht. Heeft hij genoeg van mensengedrang voor zijn deur?

Hij bidt. Wat is dat: bidden?

Het is niet allereerst: een verlanglijstje voorleggen aan God, de AllesKunner tegenover wie ik niets ben en niets kan. Het is eerder: tijd en ruimte maken voor het wonder van mijn bestaan: ik ben gewenst, het wordt me als gegund. En God is de AllesGunner, die niets liever wil dan dat ik helemaal tot uitbloei kom.

Gebed is een bad nemen in Gods genegenheid en daarin worden omgevormd, om anders te gaan kijken naar onszelf en anderen. Met de ogen van God: zonder oogkleppen, belangeloos, met verwondering en respect. Alleen zulk een manier van kijken kan onze zieke wereld genezen.

Afgelopen week maakte ik – door de imam uitgenodigd – het Vrijdagmiddaggebed mee in de Surinaamse moskee te Zwolle. De iman preekte: Wat moeten we antwoorden als men ons uitleg vraagt over verschrikkelijke dingen die anderen in de naam van de islam doen? Niet allereerst praten, maar het goede gezicht van de islam laten zien. Door een goede buurman of buurvrouw te zijn, vriendelijk, open en gastvrij.

De kracht en inspiratie daarvoor moet je wel ergens vandaan halen. De moslims, eerbiedig knielend en diep voorover buigend en elkaar ervoor en erna hartelijk begroetend en omarmend, lieten mij zien waar die vandaan komt: uit contact met een Aanwezigheid die niet van deze wereld is. Dat is: je laten opnemen in een uitstraling van genegenheid, ontferming en geduld die overeind blijft in deze harde wereld.

*

Ontleend aan de preek van Jozef Essing o.p., 8 februari 2015. Gelezen: Marcus 1, 29-39

‘Taal die beweegt’ is de titel van de conferentie op 18 april, waarmee de oecumenische kerkgemeenschap ‘de Dominicus’ in hartje Amsterdam haar gouden feest viert. Met lezingen, workshops, theater en muziek.

Al vijftig jaar houdt de Dominicus zich intensief bezig met liturgievernieuwing. Daarbij draait het vaak om het vinden van nieuwe taal. Taal die raakt, aanspreekt en in beweging zet en het Woord toegankelijk maakt voor mensen van nu.

Niet alle taal lijkt binnen de kaders van liturgie te werken. Taal van de straat brengt je ergens anders dan de poëzie van Oosterhuis. Stilte werkt anders dan het dampende ritme van rap. Waar liggen op dit gebied de kansen voor geloofsgemeenschappen? Welke taal is nodig om de zeggingskracht van traditie en liturgie recht te doen en toch verstaanbaar te blijven voor jong en oud?

Iedereen die hierover wil meedenken en meepraten is van harte welkom op deze feestelijke jubileumconferentie.

Tijdens de conferentie wordt het boek Verbinden en verdiepen. 50 jaar kerkvernieuwing in de Amsterdamse Dominicus gepresenteerd. Professionals van binnen en buiten de kerk geven in het boek een kritisch-opbouwende visie op het thema. Met columns, fotoportretten, interviews, vier nieuwe liederen en een aantal kunstzinnige bijdragen. Uitgever Skandalon. Prijs: € 22,50. In combinatie met het symposium € 37,50- (€ 5,- korting!).

U kunt zich opgeven voor de conferentie, al dan niet in combinatie met het boek, door een mail met uw naam en adresgegevens te sturen naar: dominicusconferentie@gmail.com en de toegangsprijs over te maken op NL 79 ABNA 0431 347 565 t.n.v. J.M. Bavinck, Amsterdam.

Zaterdag 18 april 2015
10.00 – 16.00 uur
Dominicuskerk, Amsterdam

Toegang: € 20,-/€ 37,50,-* incl. consumpties en lunch (*met jubileumboek € 5,- korting!)
Met o.a.: Marjolijn van Heemstra, Ad de Keijzer, Janneke Stegeman
Dagvoorzitter: Arjan Broers

Opgeven via: dominicusconferentie@gmail.com

Klik hier voor informatie over de geschiedenis van deze gemeenschap en de activiteiten in het jubileumjaar.

Waarom koos architect Pierre Cuypers voor de neogotische stijl? En heeft dat iets te maken met zijn lidmaatschap van de Orde der dominicanen? Zijn broeder-lekendominicaan Theo Ruiter werkt aan een antwoord op die vragen, voor het jubileumjaar 2016. Hulp is welkom.

Pierre Cuypers

Het gerenoveerde Rijksmuseum in Amsterdam is misschien het beroemdste bouwwerk van de meester-architect uit Roermond. Aan de renovatie is tien jaar gewerkt, van 2003 tot 2013. De kosten waren hoger dan die van de bouw, tussen 1876 to 1885.

Destijds hadden veel mensen moeite met wat het nationaal museum werd. Architect Pierre Cuypers – een katholiek – had een uitgesproken kijk op architectuur. Koning Willem III weigerde zelfs aanwezig te zijn bij de opening in 1865: het museum leek te veel op een katholieke kathedraal.

Indruk van het interieur van het museum vóór de renovatie…

… en daarna.

Waarom wilde Pierre Cuypers het museum op deze manier bouwen? Die vraag interesseert me. Bij de viering van het achtste eeuwfeest van de Orde, in 2016, zullen we in de Rijnmond aandacht besteden aan het contemplatieve leven van dominicaanse mannen en vrouwen in de drukte van Rotterdam en omgeving, onder de titel ‘Monniken in de Randstad’. Een van de personen aan wie we aandacht willen besteden is Cuypers, lekendominicaan en rijksbouwmeester.

Pierre Cuypers leefde van 1827 tot 1921 in Roermond. Hij is geweldig productief geweest: behalve het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam is hij onder meer verantwoordelijk voor het ontwerp van zeventig kerken in Nederland en daarbuiten, zoals de kathedraal van Mainz. Hij ontwierp de troon van de koning in de Ridderzaal, en een heel aantal monumenten in diverse steden.

Pierre Cuypers op zijn doodsbed, in dominicaans habijt.

De stijl waarin hij werkte heet neogotiek. We kennen de gotiek uit Frankrijk, Italië en Spanje, de naam ontstond als een misprijzende bijnaam voor nieuwe gebouwen in de late Middeleeuwen. De mensen vonden het niet mooi en prefereerden de robuuste romaanse stijl boven de smalle en hoge constructies die in steden verrezen. ‘Gotiek’ verwijst naar de pre-romeinse periode in Europa: de eeuwen waarin wilde en onbeschaafde Germaanse stammen het continent in hun greep hadden.

In de 19e eeuw kozen architecten in Frankrijk en Nederland weer voor een gotische bouwstijl: de neogotiek. Tot nu toe heb ik in mijn studie nog niet achterhaald waarom Pierre Cuypers voor deze stijl koos. Soms wordt gesuggereerd dat het te maken heeft met zijn geloof en zijn lidmaatschap van de Orde der dominicanen, als lid van de Derde Orde, zoals de lekendominicanen toen heetten. We weten dat dit voor Cuypers van belang is geweest, want hij wilde in dominicaans habijt begraven worden.

Theo Ruiter

Een van de activiteiten in de Rijnmond in 2016 is het organiseren van een studiedag over werk en inspiratie van Pierre Cuypers, rijksbouwmeester én lekendominicaan. De komende maanden werk ik aan de voorbereiding. Wie informatie heeft over de inspiratie van Cuypers of mee wil werken aan de studiedag, is van harte welkom om contact met me op te nemen.

Theo Ruiter, lekendominicaan
E-mail

De katholieke kerk in Noord-Irak heeft christenen vrijgekocht van ISIS, via bevriende moslims. Dat zegt dominicaan Yousif Mirkis, de chaldeeuws-katholieke aartsbisschop van Kirkuk, in een interview met de Duitse directeur van Kerk in Nood.

Yousif Thomas Mirkis o.p. aan zijn werktafel. Foto: Kerk in Nood.

Na de verrassend snelle opmars van de troepen van ISIS, afgelopen zomer, vluchtten naar schatting 130.000 mensen uit Mosul, Kartakosh en de vlakte van Ninive. Onder hen waren veel christenen, en ook religieuzen, zoals de dominicanessen en dominicanen waarover deze website al geregeld rapporteerde. Kirkuk, waar de zetel van de aartsbisschop staat, en Erbil, waar de dominicanessen wonen, liggen maar zo’n 20 kilometer van de frontlijn af.

Bij een bezoek van vertegenwoordigers van de katholieke hulporganisatie Kerk in Nood sprak Mirkis met Karin Fenbert, directeur van het Duitse kantoor. De dominicaanse bisschop vertelt over de barre tocht van de vluchtelingen in de hitte van de zomer, en de moeite die het kostte om iedereen onderdak te krijgen voor de winter inviel. ‘De eerste golf van vluchtelingen was overweldigend, het was een echte chaos’, vertelt hij.

Mirkis bevestigt dat ISIS op de markt in Mosul in mensen handelt: ‘Vrouwen en kinderen. We hebben ongeveer zestig mensen vrijgekocht’, zegt hij. ‘Wij christenen kunnen niet onderhandelen, maar bevriende moslims doen dat namens ons en nemen daarbij grote risico’s. Zij moeten daar wonen en als IS ontdekt dat ze christenen helpen, worden ze gedood. De vrijgekochte mensen reizen van Mosul naar Tikrit en van Tikrit naar Kirkuk, een reis van zo’n 400 kilometer, omdat er geen directe verbindingen zijn.’

Mirkis vertelt onder meer dat een team van christelijke en islamitische specialisten elke vrijdag spreekuur houdt voor de vluchtelingen, in het ziekenhuis van Kirkuk. De rekening gaat naar het bisdom, dat financieel geholpen wordt door gewone mensen, ‘onder wie ook moslims uit Kirkuk en Sulaymaniyah’.

Lees hier het volledige interview in het Nederlands of in het Duits.

Klik hier voor eerdere berichten over Mirkis en de dominicanessen in Irak.