Zondag lezen we het begin van het evangelie zoals Marcus het heeft opgetekend: ‘Begin van de blijde boodschap van Jezus Christus, zoon van God’. Marcus begint niet met engelen of herders, maar met een tekst van 500 jaar daarvoor. De Vlaamse dominicaan Ignace D’hert over de tweede adventszondag.
Ignace D’hert o.p.
Marcus begint droogweg, zakelijk. Geen gestoei met wonderlijke geboorte of het bezoek van een engel aan een maagd. Geen herders in het veld of engelen aan de hemel en ook al geen koningen uit het oosten. Niets van dat alles.
Marcus komt meteen ter zake: begin van de blijde boodschap van Jezus Christus. En toch is ook hij weer op zijn manier speciaal. Want zijn evangelie begint niet met de figuur van Jezus, maar met een oude tekst. Uit de profeet Jesaja. Een profeet van meer dan 500 jaar terug. Even kun je de indruk krijgen in een verkeerd stuk te zijn terecht gekomen. Maar niets is minder waar!
Marcus stapt bewust in een geschiedenis die al eeuwen gaande is. Sinds mensenheugenis leeft in Israël het besef dat mensen in beweging worden gebracht door een stem. Een roepstem. Mensen voelen zich aangesproken. Dat is het meest duurzame beeld dat mensen zich van God hebben gevormd.
Wie of wat God is weten we niet zo goed, en ook in de Bijbel treffen we verschillende beelden van God. Beelden die tijdgebonden zijn, cultuurgebonden, want het zijn uiteraard mensen die deze beelden hebben bedacht. Veel van die beelden zeggen ons vandaag nog maar weinig of niets. God als rechter, of als koning, of als bevelhebber van de troepen. En toch lijkt zich doorheen die veelheid van tijdsgebonden beelden een rode draad af te tekenen. En wel vanaf de allervroegste geschiedenis: het beeld van de roepstem.
Deze fundamentele ervaring blijft geldig tot op vandaag. Mensen weten zich aangesproken. Ze voelen dat ze met hun leven iets aan moeten. Er iets mee moeten doen. Je krijgt het leven zomaar. Het is geschenk. Maar je deelt het met anderen. En je weet je voor elkaar verantwoordelijk. Zo worden we mens aan en met elkaar. Omdat we van elkaar onze naam krijgen. Omdat we er met ons gezicht zijn voor de ander: aanspreekbaar. Met het vermogen antwoord te geven. Verantwoordelijk voor elkaar.
Zo staan mensen in een geschiedenis die zich uitstrekt over eeuwen, en waarin telkens weer hetzelfde gebeurt: ze weten zich geroepen. Of ze antwoord geven is hun vrije keuze. In die geschiedenis verschijnt straks Jezus van Nazareth. Hij betekent een nieuw begin. Maar hij kan niet zonder de geschiedenis die aan hem is voorafgegaan. Ook hij staat in een geschiedenis die groter is dan hijzelf. God is altijd al bezig mensen te roepen, zoals de profeet Jesaja: trooster in een hopeloze situatie.
Ontleend aan de wekelijkse preeksuggesties van de Vlaamse dominicanen: www.preekvandeweek.be