De moed van deze vrouwen vond ik altijd bij haar terug.
Het enige wat baby’s niet hoeven te leren, schrijft André Lascaris in zijn nieuwe blog, is imiteren.
Het vrouwenkamp Blitar had een bijzondere naam. Op een gegeven dag verordonneerde de kampcommandant dat al de meisjes van zes jaar en ouder moesten worden overgedragen aan hem. Iedereen begreep wat dit betekende. Troostmeisje worden. Seksslavin.
De vrouwen weigerden. Ze vormden een kordon rond de meisjes en bleven zo staan. Een groep uitgehongerde vrouwen stond tegenover een groep mannen die gewend waren mensen ten dode toe te slaan en hun zwaard te gebruiken.
De commandant besloot zijn bevel te herroepen. We zullen nooit weten waarom, maar hij besloot ondanks al die Japanse ogen in zijn rug zijn bevel niet door te zetten.
Het kind, verzorg door een tante, was veel te jong om dit bewust te hebben meegemaakt. Maar de moed van deze vrouwen, hun weerstand, hun kracht om zich te verzetten, vond ik altijd bij haar terug. Ze was als het ware een erfgename van dat gebeuren in dat kamp.
*
Deel van een blog van André Lascaris op www.meerdanikzelf.nl