De kerk zegt niet te kunnen afwijken van de leer van Christus. Maar is er wel zoiets als een leer van Christus?
Wat nu als leer van de westerse kerk geldt, is gegroeid door vele veranderingen heen. Tradities moeten in beweging zijn, anders verstarren ze. Ze verliezen het contact met het concrete leven. Dit geldt ook van de onveranderlijke leer van de kerk.
Je ontkomt aan veel problemen door de leer van de kerk te zien als een hypothese. Je weet niet hoe een en ander in elkaar zit, maar je onderstelt dat het misschien zus of zo is. Je past je hypothese toe. En dan blijkt je hypothese juist te zijn of vals. Met het resultaat kun je weer verder.
De Franse filosoof Paul Ricoeur vond ieder beeld een hypothese. Wij kennen de werkelijkheid niet. Wij kennen God niet. Alles wat we over God zeggen is een hypothese. God is te groot om te passen binnen ons denkraam. We hebben de woorden niet die God zouden kunnen vangen. Wat we zeggen over God is altijd voorlopig. We worden altijd weer ingehaald.
Daarom kunnen steeds weer nieuwe inzichten ontstaan, gepubliceerd en bediscussieerd worden. Het nieuwe is niet automatisch beter dan het oude, het oude niet beter dan het nieuwe. Beide zijn hypothesen. Zij mikken op de waarheid, proberen in de goede richting te gaan, maar echt weten doen wij niet.
‘Onveranderlijk’ klinkt alsof er iets absoluut is, maar God is het/de enige dat echt absoluut is. Wij leven met hypothesen.
Uit de blog van André Lascaris o.p. deze week, zie www.meerdanikzelf.nl