Nee, veel bezig met de dood is hij niet, getuigt André Lascaris (75). Maar hij ziet in vrede terug op wat was en is. In de herfst van zijn leven wordt hij overvallen door de oogst, schrijft hij in een artikel in de nieuwe Volzin. Een fragment.
Iemand zei me: ‘Je bent aan het oogsten’. De herfst is voor veel planten de oogsttijd. Ik ben in de herfst van mijn leven. De bladeren van de bomen worden veelkleurig en in de herfst van mijn leven geniet ik van de veelkleurigheid van de mensen die ik ontmoet heb. Ouderen verschillen onderling meer van elkaar, denk ik, dan jongeren. Zware verantwoordelijkheden zijn van mijn schouders genomen. Het gebrek aan jonge mensen in de leefverbanden van mijn dominicanenorde dwingen me om die last zo nodig weer op mijn schouders te nemen.
Een leven zonder veel verplichtingen kan angstig maken. Je staat voor een leegte. Het werk is voorbij, de banden met oud-collega’s verzwakken. Het lopen wordt moeizamer. Ik maak geen grote plannen meer, want ik kan ze waarschijnlijk niet afmaken. Met de hand schrijven wordt een beproeving. Het spreken kan bemoeilijkt worden.
Ik ga van die dingen niet dood, maar ik kom wel steeds meer in de marge terecht. Een vrouw, een paar jaar met pensioen, hoorde ik zuchten: ‘Nu komt de lange winter er weer aan’. Ik herken die angst voor de leegte van de verveling. Ik ben blij dit artikel te mogen schrijven, het geeft mij een doel, geeft deze dag een richting. Voor oude, vitale mensen met veel vrije tijd is het verleidelijk te rivaliseren met de jongeren.
Lees meer op de website van Volzin.