Mijn handen rusten in de zijne. Onwennig voor ons allebei, deze plotselinge intimiteit.
Matthijs Meeuwsen, vorig jaar bij zijn kleine professie als dominicaan. Hij schreef deze meditatie in de aanloop van de kleine professie van Stefan Mangnus, zie elders op deze site.
door Matthijs Meeuwsen o.p.
Een professieviering is een indringend gebeuren. Naast het uitspreken van de (nog in te lossen) belofte van gehoorzaamheid en barmhartigheid ook een rijk zintuigelijk ritueel aan gezangen, gebeden en lichaamshoudingen.
Rondom de eerste verjaardag daarvan komen met de foto’s ook de herinneringen voorbij. En even blijft de blik gevangen door de foto van de handen. Open handen.
Dat eerste paar handen ligt open. Leeg, leeggemaakt om precies te zijn. Los moeten laten om te kunnen ontvangen. Onwennig nog. Handen zijn maar al te vaak gespannen of verkrampt van het vasthouden. Niet meer bezitten, maar ontvangen – om door te geven. Er gaat iets heel nieuws beginnen; het oude doet er niet meer toe. Overgeven aan – openstaan. Want alleen de lege handen kan de Heer vullen. Ga open!
Zwolle, september 2014. Foto: Ramon Mangold. Zie www.ramonmangold.nl
Mijn handen rusten in de zijne. Onwennig voor ons allebei, deze plotselinge intimiteit. Dag, comfortzone. Leegmaken betreft ons allebei vandaag. Namens allen zit hij daar, neemt mijn handen aan en ziet mij in de ogen. Zo zitten wij tegenover elkaar. Zwijgend, heel even. Barmhartigheid als drager – en jij als plaatsbekleder. Heb je geroepen – hier ben ik?
Onze handen rusten op een open boek. Het is niet ik, noch hij. Elkaar niet uitgekozen. Net zomin vanwege hem als vanwege mij. Staan op de schouders van de reuzen. Wereldwijd, in plaats van alleen hier. Met de handen open. Meer dan wijzelf.
Neem Heer mijn beide handen, en leid Uw kind.
En zo staan er plotseling allemaal jonge dominicanen in een corona.
Zo omhelzen we elkaar. Met open hart en handen.
Ik hoop op nieuwe dingen.