Laten we onze gebrokenheid voluit bewonen. Tot eer van God.
Gelezen
Genesis 22,1-18
Romeinen 8,31-34
Marcus 9, 2-10
Dit vertrouwen is mogelijk, zo maken alle drie de lezingen van vanmorgen duidelijk, op grond van Gods trouw zelf. Wij hoeven Gods trouw niet te verdienen, we hoeven Gods liefde niet te kopen door een offer te brengen, we hoeven onszelf niet beter voor te doen dan we zijn en we hoeven God zelfs niets terug te geven voor wat ons allemaal ten deel valt. We hoeven alleen maar te zien… dat Hij zich laat zien.
(…)
Jezus brengt volgens de geschriften van het Nieuwe Testamant wel een offer, maar dat is het offer van zijn grenzeloze solidariteit, zijn restloze verbondenheid, zijn reserveloze nabijheid. Hij blijft volgens het evangelie niet boven op de berg met Mozes en Elia, in het gezelschap van een kleine, maar toegewijde schare leerlingen. Hij daalt af, niet alleen naar een leven van kwetsbaarheid, maar naar een leven van pijn en lijden, van angst en vertwijfeling, van verachting en verwerping, van dood en dood en nog eens dood, naar het leven in onze wereld van ebola en ISIS en aids.
Zo maakt Hij duidelijk dat zelfs in zo’n leven – hoe moeilijk te geloven dat ook is en hoe mysterieus het ook blijft – zo maakt Hij duidelijk dat ook in zo’n leven God zich laat zien. Naar dat waarvan wij onze blik afwenden, blijft God met compassie kijken. Op dat waarvan wij ons vertwijfeld terugtrekken, blijft God liefdevol betrokken. Dat waarvan wij vol angst en afkeer wegvluchten, wordt door God gekozen en omhelst.
Hoe zouden we dan nog ooit buiten de boot kunnen vallen? Met de woorden van Paulus in zijn brief aan de christenen van Rome, die we lazen: ‘Als God vóór ons is, wie zal dan tegen ons zijn?’ (Rom. 8,31).
En als we dan nooit meer buiten de boot kunnen vallen, laten we dan onze wereld in al zijn gebrokenheid ook zonder angst onder ogen zien, laten we onze levens in al hun gebrokenheid ook voluit bewonen. Onze wereld en onze levens zelf zijn in Jezus, in zijn afdaling van de berg, plaatsen geworden waar Hij spreekt, plaatsen geworden waar het ware leven zal opstaan.
Tot eer van God.
*
Slot van de overweging van theoloog en lekendominicaan Erik Borgman op 1 maart 2015 in de Dominicuskerk Utrecht