‘Zelfs als duidelijk is dat een groep geen toekomst heeft en waarschijnlijk zal uitsterven, kan zij vitaal zijn’, schrijft André Lascaris in een intrigerende column vanuit het verpleeghuis, op de website nieuwwij.nl
Tot voor kort maakte ik deel uit van een vitale leefgroep. Hoe vitaal de nieuwe leefgroep is, moet ik nog ontdekken.
Van sommige mensen zeggen we dat zij vitaal zijn. Het betreft meestal oudere mensen. Vaak heeft het leven hen getekend. Dit is het gemakkelijkst te zien in hun gezicht. Een verweerd gezicht is prachtig om te zien. Verweerd door regen en zon, het zoute zeewater en de felheid van het hemellicht. Geraakt door emoties, door pijnlijke en blijde gebeurtenissen, door nederlagen en successen.
Onze normen van wat lelijk en mooi is, veranderen erdoor. Wat we lelijk vonden, de kloven en littekens die het gezicht markeren, gaan fascineren. Dit is vooral aan de orde wanneer door deze ‘kieren’ en barsten vitaliteit naar buiten komt, een wil om te leven en om er iets mee te doen, er vorm aan te geven. We kunnen jonge mensen prachtig vinden, hun lenigheid, de gracieuze vormen van hun lijf, maar ze moeten het vaak afleggen tegen de meer innerlijke schoonheid van ouderen met hun geschiedenis, hun littekens, hun soms nog open wonden. Ze zijn geen onbeschreven blad meer.
Klik hier voor de volledige tekst op de website nieuwwij.nl.
Feest op het Berchmanianum, beeld van het optreden van het koor Kol Chadash in juni.